“Er is nog iets aan het veranderen”, zei Bert gisteren tijdens de therapie sessie. “Vroeger zou ik boos worden op mijn werk, en ik zou direct reageren door mijn boosheid uit te leven, zodat de ander mijn boosheid voelt. Ik toon dan: kijk hoe boos jij mij maakt. Nu ga ik mijn boosheid voelen, en dan duidelijk en beslist neen zeggen en vertellen waarom.” Hij is thuis met burn-out en herstelt van wat ‘te veel’ was. Te veel werk aannemen zonder aan te geven wat haalbaar is in zijn agenda. Te veel slikken en ja zeggen. Te veel doen alsof het allemaal wel lukt. Te veel sterk houden en te veel proberen te voldoen aan (te hoge – en vaak zelf gestelde) verwachtingen.

Rumi schreef een mooi vers over het verwelkomen van gevoelens. Ze zijn als melders van wat werkt voor jou en wat niet, van wat er gaande is in jou en je omgeving, van wat je nodig hebt. De basisemoties hebben een functie en geven aan wat je onderliggende behoefte is: in grote lijnen duidt verdriet veelal op verlies, angst maakt je alert en paraat, kwaadheid zegt dat je integriteit wordt geschaad, en vreugde dat je je verbonden voelt. De therapiekamer is een veilige en vertragende omgeving om samen te verkennen wat leeft in jou, en wat dit betekent voor je leven en levendigheid.

 

Het Gastenhuis

 

Dit mens-zijn is een soort herberg: elke dag weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid;

Een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!

Zelfs als er een menigte verdrietigheden binnenkomt

die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

 

Behandel dan elke gast toch met eerbied.

Misschien komt hij de hele boel ontruimen

om plaats te maken voor een nieuwe mogelijkheid…

 

Wees blij met iedereen die langskomt.

Zij zijn je stuk voor stuk gestuurd van gene zijde

om jou als raadgevers te dienen.

Rumi

 

Veronique Maes, gestaltpsychotherapeute met expertise in depressie en zingeving.